Wie mij kent weet dat ik graag in een bos loop samen met mijn Labrador. Aangezien het Zwolse bos slechts een kwartiertje rijden is van mijn huis ben ik daar regelmatig te vinden. En dat al 20 jaar lang.
Een tijdje geleden heeft landschapsbeheer bedacht om de route-bewegwijzering weg te halen en het gebied waar je mag lopen te verkleinen. Verwarring alom. Ik zag ondanks mijn bekendheid soms toch de kans om te ‘verdwalen’ in het bos. Of ik liep toch weer op plekken waar het ineens niet meer mocht. En wat bleek: ik was niet de enige! Wat een gedoe.
Analoog aan deze ervaring in het bos heb ik hetzelfde gevoel soms op Windesheim. Ik was jaren lid van de Centrale Medezeggenschapsraad, maar sinds vorige zomer zit ik daar niet meer in. Dus tegenwoordig ben ik voor informatie rondom beleid en beleidskeuzes afhankelijk van Sharenet, nieuwsbrieven die onregelmatig verschijnen, informatie van leidinggevenden, collega’s en het roddelcircuit.
Overvallen
Op zich niet erg zou je denken, want ik ben niet de enige die het zo bij elkaar moet sprokkelen. Maar toch merk ik enig ongenoegen bij mezelf. Ik kan het gevoel niet ontlopen dat ik veel informatie mis en dat ik soms overvallen wordt door de gemaakte beleidskeuzes.
Ik ben verdwaald in de grote Windesheim informatie stroom. Een groot verschil met een jaar geleden, toen ik nog alle info vroegtijdig via de CMR en daar alle stukjes in een logische volgorde kreeg aangeboden.
Gelukkig weet ik, net als in het bos, voldoende paadjes te vinden om toch aan informatie te komen en dit logisch te ordenen. Ook heb ik het geluk dat ik – wanneer ik er niet uitkom – voldoende Windesheimers ken buiten mijn eigen team die ik verheldering kan vragen.
Maar toch blijft dat knagende gevoel aanwezig, variërend van ‘wat gaat er allemaal gebeuren’, ‘wat moet ik allemaal nog doen’, ‘wanneer voldoet het aan de eisen van Windesheim’ tot ‘ben ik nog op de juiste weg’.
Groot Windesheim
De gepubliceerde routebeschrijvingen helpen wel, maar het is op de een of andere manier te veel of juist te weinig. Ook is mijn kijk op Windesheim veel kleiner geworden, omdat ik vooral te maken heb met mijn eigen team.
En dat helpt niet als je aangesloten bent bij groot Windesheim. Iets wat ik dan weer jammer vindt en tegelijkertijd mezelf ook wel wat verwijt.
Want ik ben best trots op Windesheim en op wat we als hogeschool samen doen voor onze studenten en de maatschappij. Wat kan ik nog doen om mezelf goed op de hoogte te houden en niet te verdwalen? Moet ik alles wel willen weten? Of mag ik ook tegen mezelf zeggen ‘wat een gedoe’ en dan maar accepteren dat ik soms verdwaal?
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de calo
Mooie observatie! Interessant voer voor Gerrielle Middendorp en Sylvia Kommers.