Ik hoor mezelf in deze tijd vaak het woord ‘verdragen’ gebruiken. Een toepasselijk woord in de lockdown waarin we nu zitten. We worden namelijk dag in, dag uit geconfronteerd met nieuws dat op zijn minst somber genoemd mag worden.
Kerstdagen vieren met maar maximaal 4 bezoekers, lessen online volgen, de meeste tijd thuis achter de pc werken, vuurwerk dat niet afgestoken mag worden, wintersport die voor de meesten niet doorgaat, treinen die minder frequent rijden, boosterprikken die niet snel genoeg gezet gaan worden. En ga zo nog maar even door.
Ik zie helaas dat studenten en collega’s hierdoor chagrijnig of opstandig worden of erger. Soms hebben ze zelfs geen plezier meer in de dingen die nog wel mogen. Ze zijn in een negatieve spiraal terecht gekomen. De stip op de horizon en de lichtpuntjes zijn ver weg. En de weg er naar toe wordt lang en zwaar.
Onmacht
Ik praat regelmatig over hoe je moet omgaan met zulke gevoelens van onmacht, boosheid of somberheid. Mijn antwoord is vaak: “We moeten weer opnieuw leren te verdragen.”
Wat we nu met zijn allen meemaken is uniek, we schrijven geschiedenis. Gelukkig hebben we niet te maken met een oorlog in Nederland en de meesten onder ons kunnen nog gewoon eten halen in de supermarkt.
Maar we worden wel geheel teruggeworpen op onszelf en onze direct naasten. Zelfs met alle sociale media en contactmogelijkheden is het niet eenvoudig om ons in deze Coronatijd staande te houden. De sociale kring is wel erg klein geworden. Want veel ondernemen kan op dit moment niet.
Mental set
De enige oplossing die ik kan bedenken is de mental set op positief zetten: ‘Wat fijn dat we elkaar nog digitaal kunnen ontmoeten!’ Of: ‘Supertof dat ik wat later kan opstaan omdat mijn les vandaag online begint!’ En: ‘Als ik naar de campus reis voor een fysieke les, dan is dat toevallige gesprekje in de trein met een leuke medepassagier best interessant!
Bij de kerstdagen in deze lockdown wil ik denken: ‘Wat een verrijking dat we ditmaal met een klein gezelschap aan tafel zitten, nu lukt het ons eindelijk om eens een echt diepgaand gesprek te voeren en elkaar echt te ontmoeten.’
Ik wens iedereen hele fijne dagen en vooral hele mooie diepgaande gesprekken in, voor dit jaar, kleine kring.
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de calo
Geweldige tekst! Dit noemt men nou veerkracht tonen. Zo ga ik al bijna twee jaar om met deze coronaperikelen en ik kan niet zeggen dat ik er nou ongelukkig van geworden ben. Deze manier van (corona)tegenslagen verwerken kan ik iedereen aanbevelen. Fijne feestdagen!
ok