Diversiteit 2: ‘Ik leefde zo snel als een hogesnelheidstrein’

Student Nederlands Maritha Goedhart interviewde een medestudent van Windesheim over diversiteit. Het verhaal is onderdeel van Windesheims project Verhalenvertellers.

Maritha (zie foto): Stress, een factor waarmee iedereen te maken krijgt. Onder studenten speelt dit een steeds grotere rol. Je kunt het je niet permitteren om af en toe een stapje terug te doen, er moet gepresteerd worden, onder elke omstandigheid. Ik sprak hierover een student van Windesheim, die liever anoniem blijft.

‘Er moest onder alle omstandigheden gepresteerd worden’

‘Het was een donkere oktoberavond in mijn eerste studiejaar. Ik woonde net drie maanden in Zwolle, een voor mij nog onbekende stad. Ik werkte als pizzakoerier op een scooter. Het was aan het einde van mijn dienst, toen ik over een spoorlijn reed. Ik zag het niet goed, maar ik reed aan de verkeerde kant van een eenrichtingsweg. Ik kreeg het door toen ik in een flits, vanuit mijn ooghoek, de felle lichten van een naderende trein op mij af zag komen. Het getoeter van de rij wachtende de auto’s bereikte mij nog net. Ik sprong op de grond, van mijn scooter, liet hem vallen, rende weg, zo hard als ik kon. Het flitste door me heen: zou de trein mij frontaal raken? Ik rende en rende, ik zag niets meer en voelde hoe het harde metaal van de trein mij van de zijkant schampte. Ik sloeg voorover, op het asfalt naast het spoor. Daar lag ik, het was een moment doodstil.  Er verzamelde zich een grote groep mensen om mij heen. Toen de ambulance kwam, had ik nog niet helemaal door wat er precies was gebeurd. Eenmaal in het ziekenhuis, bleek ik een paar gebroken ribben en een klaplong te hebben. Het begon langzaam iets meer te dagen wat er gebeurd was.’

‘Mijn ouders kwamen me vanuit mijn geboorteplaats in Brabant ophalen en namen me mee naar huis. In de twee daaropvolgende weken nam ik rust. Even geen school, even helemaal niets. Maar het besef dat ik op een fractie van een seconde na aan de dood was ontsnapt drong nog steeds niet door. Ik besloot er niet te lang bij stil te staan. Ik leefde nog, had nog genoeg dingen om van te genieten. Ik moest nog veel bereiken. Met die instelling ging ik na die twee weken weer verder met mijn studie Journalistiek; binnen het jaar had ik mijn propedeuse en dat ook nog cum laude. Het paste bij het beeld dat ik van mezelf had; zelfs met wat tegenslag kon ik nog het hoogst haalbare bereiken.’

‘Steeds meer druppels in een emmer die toch al overliep’

‘In het daarop volgende jaar ging ik op dezelfde manier door, in de verwachting dat ik alles in één keer zou halen. Maar de laatste module haalde ik niet, voor mij een totaal nieuw gevoel. Ik stond op het punt om het vliegtuig te nemen, op weg naar mijn vakantiebestemming, toen de mail binnen kwam. In een moment van totale paniek heb ik huilend de docent opgebeld. Die zei me dat het wel goed zou komen, maar dat de module wel naar het volgende jaar moest worden meegenomen.

In dat derde jaar ging ik op stage en besloot ook nog bestuursvoorzitter van de studievereniging van Journalistiek te worden. Ik was daar mijn hele studietijd al actief in: eerst voorzitter van de activiteitencommissie, vervolgens lid en daarna voorzitter van het bestuur. Het vroeg wat extra’s van me. Van de late avonden op de studievereniging tot de vroege ochtenden op mijn stage bij radio 2, het afronden van een module in een voor mij onbekende klas én het verliefd worden op mijn beste vriendin. Er kwamen steeds meer druppels bij in een emmer die toch al aan het overlopen was.’

‘Ik haalde mijn stage en mijn bestuursjaar liep ook goed. Ik behaalde alle modules, maar de achterstand uit het tweede jaar bleef staan. Ik besloot mijn gevoelens voor mijn beste vriendin met haar te delen, door middel van een brief. Al snel werd duidelijk dat die gevoelens niet wederzijds waren, maar dit gaf mij wel het laatste zetje om het af te sluiten. De steun die ik kreeg vanuit familie en vrienden hielp hierbij. Tijdens de zomervakantie sloot ik al het negatieve van dit jaar af.’

‘Na de zomer begon ik aan mijn minor in Engeland. Ik voelde me goed, was weg uit mijn vaste omgeving en genoot van de minor. Het was de bedoeling dat ik het semester erna zou beginnen aan de afstudeerfase. Toen kwam de mail waarin stond dat de afstudeerdrempel er sneller aan zat te komen dan ik had verwacht. Paniek! Ik moest de module in jaar twee nog afronden en… de drempel viel samen met mijn tentamenweken in Engeland. Totale paniek!

‘Het was tijd om aan mezelf te werken’

‘Op dat moment realiseerde ik me dat alle stress van het jaar daarvoor niet weg was, maar dat ik die had weggestopt. Het ging nog niet goed met me, ik had géén idee hoe ik alles moest regelen. Op dit moment van totale stress belde ik mijn moeder en vertelde haar wat er aan de hand was. In overleg met haar besloot ik een stapje terug te doen, de afstudeerdrempel te laten gaan en een halfjaar studievertraging op te lopen. Ik kon niet meer met school bezig zijn. Het was tijd om aan mezelf te werken.’

‘Eenmaal terug in Nederland, komt alles extra hard aan. De klachten worden ernstiger en het wordt moeilijker om de dagen door te komen. Er zijn dagen waarop het me bijna niet lukt om mijn bed uit te komen. Ik probeer, door middel van werk, nog wat ritme terug te vinden en hoewel dit lukt, realiseer ik me dat ik het niet alleen kan en dat ik hulp nodig heb bij het werken aan mezelf. Na een korte intake word ik bij het studiesuccescentrum van Windesheim afgewezen. Mijn klachten zijn te ernstig. Door de enorm lange wachtlijsten die er tegenwoordig bij de instanties voor geestelijke gezondheidszorg zijn, duurt het nog een aantal maanden voordat ik bij een psycholoog terecht kan.’

‘Inmiddels hebben mijn psychische klachten, een burn-out, het voor mij onmogelijk gemaakt om mijn studie binnen vier jaar te halen. Het accepteren hiervan is lastig en daarbij gaat het niet om het oplopen van de studievertraging zelf, maar vooral om het niet voldoen aan de verwachtingen die ik van mezelf had. Ik werkte altijd door, haalde alles en als dat niet lukte, dan werkte ik nog net iets harder, zodat het wel zou lukken. Ik heb te lang vastgehouden aan dit zelfbeeld en daarmee heb ik mezelf niet geholpen. Door pas op de plaats te maken daarentegen wel. Studie is belangrijk, maar het is niet minder belangrijk om goed voor jezelf te zorgen en om voor je eigen gezondheid te kiezen.’

Maritha over het interview:

“Toen wij met dit project begonnen, wist ik gelijk welk thema ik wilde aankaarten: studenten die door psychische problemen gehinderd worden in hun studie. Naar mijn idee iets waar veel studenten mee worstelen, maar waar te weinig over gepraat wordt. Via een andere deelnemer aan dit project kreeg ik het nummer van deze student. Ik werd geraakt door haar verhaal. Ik denk dat veel studenten zich hierin herkennen. Tijdens de gesprekken werd ik verrast door de openheid waarmee ze over haar psychische problemen praatte. Mooi vond ik dat zij op een gegeven moment zelf inzag dat ze voor zichzelf moest zorgen en dat ze vertraging in haar studie mocht oplopen. Het is oké om je psychische gezondheid serieus te nemen en dat je je studie dan op de tweede plaats mag zetten. Want met kleinere stapjes bereik je ook je bestemming.”