Het zou kunnen dat ik soms een beetje te eigenwijs ben. Dat is mogelijk. Heel misschien. Mijn sterrenbeeld is niet voor niks een stier: een wedstrijdje koppig doen hou ik met gemak vol. Alles wat een wedstrijdje is hou ik met gemak vol, want ik wil altijd winnen. Maar de laatste tijd zit het mij in de weg. Ik heb een probleem: ik wil graag lief worden genoemd.
Gewoon lief. Of liefie, vooruit. Dat ene woordje kan ervoor zorgen dat mijn hele dag weer goed is. Maar het punt is dat ik mij meestal stoerder voordoe dan ik eigenlijk ben. Vrouwen willen stoer gevonden worden. Want wij zijn vrouw en wij kunnen alles. We zijn een sterk ras en vechten voor onze gelijke rechten. We staan ons mannetje en leren dat het ouderwets is wanneer je wordt benaderd voor een date. Dat kunnen we zelf wel. Wij sturen jou het eerste appje, want wij hebben potverdorie de broek aan.
Ik hou ervan om stoer te zijn. En ik heb ook graag een broek aan. Maar toch denk ik dat ons stoere karakter ons soms een beetje in de weg zit. Dat we er soms in overdrijven. Hiermee bedoel ik niet dat we moeten stoppen met demonstreren voor gelijke rechten: ammenooit niet. Girl power forever. Maar moeten we nu per se met alles stoer zijn? We hebben er toch ook zo’n hekel aan dat lang niet alle mannen hun zachte kant durven te laten zien? Als ik voor de zoveelste keer kippenvel krijg wanneer een man de deur voor me openhoudt of de stoel voor mij achteruit schuift, weet ik genoeg: ik sla door in het stoere mannengedrag.
Vanaf nu ben ik weer parttime stoer. De rest van de tijd geef ik het stoere karakter terug aan de man: wil je alsjeblieft de boodschappentas weer voor mij dragen? Ik zal ‘m niet feministisch uit je handen trekken. Zolang je mij maar liefie noemt.
MICHELLE VAN DER MOLEN
is vierdejaars journalistiekstudent