Het regent en ik heb geen zin om naar buiten te gaan. Ik lig verfrommeld op de bank, gedraaid in een warme deken. Een burrito is er niks bij. Verveeld scrol ik door mijn app. Een pizza, pokebowl of sushi. Voor de laatste optie is de inhoud van mijn portemonnee niet toereikend genoeg. Patat dus maar. Ruim een uur later gaat de deurbel. De tafel bij de televisie had ik al gedekt. Geen gevouwen servetten, maar een bord, tube met Zaanse mayonaise en een glas voor mijn cola zero. Van die zoute aardappelstokjes krijg je dorst.
“Sorry mevrouw, we zijn de cola vergeten. Ik kan teruggaan om het op te halen, maar ik kan u ook gewoon twee euro teruggeven.” Aardig, dat ‘mevrouw’. Aangezien de man die voor mij staat waarschijnlijk van mijn leeftijd is, maar dan keer twee. Toch vraag ik hem naar de cola. Ik heb gewoon dorst. Zuchtend staat hij voor mij. “Dat meent u niet. U wilt cola? Dan duurt het zeker een uur voordat ik hier weer ben.” Ik neem het lauwwarme zakje patat aan, inclusief de twee euro. Sta ik dan met contant geld in mijn handen… Wat moet ik daar nou weer mee? Ben ik soms in de vorige eeuw geboren?
De volgende dag zie ik ze staan, clusterend in de stad. Een groepje maaltijdbezorgers. De een met capuchon, schuilend in de regen. De ander verveeld, scrollend op z’n telefoon. De één zestien, de ander rond de zestig. Terwijl ik hen sta te observeren schrik ik op. Vanachter mij komt uit het niets een scooter voorbij. Of nee, het is zo’n oranje jas op een elektrische fiets. Op weg naar een nieuw iemand, die – waarschijnlijk – in pyjama en met een vette bos haar wacht op een bestelling.
Denk je het niet makkelijk te hebben met je veel te dure eten, slappe friet, koude lasagne of een incomplete, verregende bestelling? Think again. Dit is een ode aan de maaltijdbezorgers. Die door weer en wind – als een maniak – door de stad heen racen. Ook (juist) nu de restaurants gesloten zijn, en jij nog steeds verlangt naar een vette hap. Ze vliegen als mieren door de stad, en veel krijgen ze daar niet voor betaald. Handig, die twee euro. Ik bewaar ‘m voor de volgende bestelling: als fooi.
