Daan Bruger, student Werktuigbouwkunde op Windesheim, deed mee aan de Bridgestone World Solar Challenge, een autorace dwars door Australië. Studententeams van over de hele wereld strijden tegen elkaar met zelfgebouwde auto’s op zonne-energie. “Het was het halfjaar studievertraging meer dan waard.”
In zes dagen van Darwin naar Adelaide: zo’n 3.000 kilometer door de outback van Australië. Daan, die daarna een maandje is gaan reizen door het land ‘down under’, was één van de vier drivers van het Nederlandse team Top Dutch Solar Racing. “Ons team bestond uit 36 man. Naast het besturen van de wagen, was ik binnen het team de structureel engineer. Dat betekent dat ik verantwoordelijk was voor de body van de auto en mij heb gericht op al het carbon fiber werk.”
Niet te missen kans
De autosport vindt Daan (23 jaar, rechts op deze foto) van jongs af aan al fantastisch, het is dan ook zijn hobby, maar het solarteam kwam ‘per ongeluk’ op zijn pad. “De interesse in carbon is tijdens mijn minor applied mechanics ontstaan. Daar had ik een vak over composieten, de theorie achter carbon. Mijn halfjaar stage bij Top Dutch Solar Racing sloot hier perfect op aan. Pas later kwam ik erachter dat het om een jaartraject ging, en je uiteindelijk mee mocht naar Australië. Ik besloot mijn studie met een halfjaar te vertragen, want deze kans wilde ik echt niet missen.”
Het was de bedoeling dat Daan aan de slag ging voor het team van Windesheim: het Blue Racing Team, voor een vergelijkbare opdracht. Maar toen dit niet doorging, werd hij gevraagd voor het team gesponsord door de Hanze Hogeschool en Rijksuniversiteit Groningen. “Via een oud-student van Windesheim, hij is technisch manager van het team. Ik kende hem via mijn stage, het team was eigenlijk al samengesteld. Maar voor mijn rol hadden ze nog niemand gevonden. Een week voordat het introkamp begon, heb ik mij bij hen aangesloten.”
Afgebroken achterbrug
Het moment van de race zelf begon goed, vanwege een top verlopen kwalificatie. Het team mocht namelijk op positie twee beginnen. “De eerste dag, 24 augustus, konden we nog leuk mee, maar al snel bleek dat we te veel energie verbruikten. Ons doel was finishen binnen vijf dagen, maar op de vijfde dag zelf liepen we tegen elektrische problemen aan. Dan maar op de zesde dag uitrijden, dachten wij. Tot een gedeelte van de ophanging, de achterbrug, afbrak. Deels mijn onderdeel, carbon technisch gezien. We zijn 200 kilometer voor de finish gestrand. Moeilijk te beschrijven wat er dan door je heengaat, maar dat was wel even zuur ja.”
Levenservaring
Gelukkig gaat de ervaring van de reis gewoon mee naar huis. “Je rijdt van 8 uur ’s ochtends tot 5 uur ’s middags, daarna parkeer je de auto naast de weg. Het is maar net hoe je uitkomt: en ja, dat kan ook in the middle of nowhere zijn. Dan sta je 20 meter van de weg af met het hele tentenkamp. Je kunt niet douchen, er zijn geen toiletten in de buurt, en overdag eet je alleen maar groentewraps, omdat die lang houdbaar zijn. De band binnen het team wordt tijdens zo’n project alleen maar hechter.”
Het is keihard werken, van voorbereiding tot de uiteindelijke race (die elke twee jaar wordt gehouden) zelf. Nog fijner dat Daan dankzij zijn studievertraging niet direct terug hoeft richting de campus van Windesheim. “Ik ben nog een maand in Australië gebleven. Echt vakantie heb ik nog niet gehad: ik ga van de ene mooie plek naar de andere.”
“Hoe ik terugkijk op mijn stage? Dat kun je geen stage meer noemen: het is een complete levenservaring. Volgend jaar mag ik helpen bij de selectie, en uiteindelijk wil ik doorgroeien tot het innovatieteam. Sowieso ga ik verder in de carbonwereld: mijn interesse daarin is alleen maar gegroeid.”
Tekst: Michelle van der Molen
Foto’s: Top Dutch | Timo Hoogewoonink en Anthi Georgiadou
