Een paar jaar geleden zaalvoetbalde ik elke vrijdagvond in competitieverband. Op een bepaald moment, na een mislukt schot, kwam ik ongelukkig terecht op de harde ondergrond en scheurde ik – naar later bleek – twee enkelbandjes in mijn linkervoet. Na een behandeling in het ziekenhuis, waar ik me op de spoedpost een beetje bezwaard voelde naast een man die net was aangereden én een rood aangelopen peuter die onophoudelijk krijste van pijn, bracht een vriend me naar huis en plofte ik neer op de bank.
‘Wat jij kan, is eigenlijk magisch, weet je dat?’
‘Ik snap niet waar je over praat, man.’
‘Jij kan gewoon heen en weer lopen, van de koelkast naar de bank, de hele tijd, dat is een enorm voorrecht, iets om elke dag opnieuw te waarderen.’
Hij keek me honend aan. ‘Ik weet niet wat voor pijnstillers jij hebt gekregen, maar geef er ook maar een paar aan mij, je bent lekker aan het trippen.’
Dat laatste was niet geval. Want de daaropvolgende dagen, als ik mank naar de colleges liep, staarde ik met grote jaloezie naar de andere studenten, die helemaal niet doorhadden wat voor luxe ze bezaten door gewoon te kunnen wandelen. Ik leerde tijdens die periode: je moet de zaken nooit for granted nemen, zoals ze in het Engels zo mooi kunnen zeggen.
Waarom ik deze geschiedenis oprakel?
Het hoger onderwijs komt mondjesmaat op gang, een periode waarnaar we allemaal enorm hebben verlangd – zowel docenten als studenten. Alles wat eerder vanzelfsprekend leek te zijn, is broos gebleken, want plotseling bombardeerden partijleiders en ministers zélfs het doodgewone onderwijs tot politieke koehandel. De gevolgen ondervinden we nu in de vorm van leerachterstanden, allerlei vormen van schulden, stress en psychologische problematiek. Om die reden is het belangrijk om straks, als alles weer normaliseert, nóg zuiniger te zijn op wat we met zijn allen hebben opgebouwd.
Voor studenten betekent dit dat zij zich beter dienen te organiseren en slimmere lobbyisten naar Den Haag moeten sturen. Iedereen die de coronamaatregelen als zwaar en zelfs beschadigend heeft ervaren, doet er verstandig aan om na te denken over een toekomst waarin deze ellende niet opnieuw kan voorkomen. Ik wil maar zeggen: het lijkt heel vanzelfsprekend, elke dag college en contact met andere studenten, maar dat is het allemaal niet. Het is een beetje als die enkel van mij.
Ik ben gestopt met zaalvoetballen. Maar om de zoveel tijd kijk ik naar het litteken op mijn huid, zodat ik herinner dat ik zuinig op mezelf moet zijn.
De dag kan niet meer stuk als je ’s morgens zelf je veters kunt strikken. Vroeger noemde ze dat een zegen!