Ik ben blij met mijn leven. ’s Ochtends kan ik zo lang mogelijk in bed blijven liggen, zonder dat iemand mij er aan mijn haren uittrekt. (Al klinkt dat best sexy). Ik zing honderd liedjes onder de douche en er is niemand die de koude kraan aandraait om mij duidelijk te maken dat ik er al veel te lang onder sta. En ’s avonds? Dan spring ik in mijn bed, rol ik mij als een mummy in de dekens en pak ik alle drie de kussens. Niemand die ze van mij afpakt.
Ik was blij met mijn leven. Tot nu. Ik sta voor het rode stoplicht en vang een gesprek op van twee vrouwen van middelbare leeftijd. Het ene kortpittige kapsel spreekt met het andere kortpittige kapsel over het naderende weekend. Ze willen ‘een avondje uit’. Als het eerste kortpittige kapsel vraagt om een verandering van het tijdsschema, heeft het tweede kortpittige kapsel het hoogste woord. “Dan moet ik mijn konijn even zeggen dat ik wat later ben.” Het eerste kortpittige kapsel is opvallend stil, het tweede lacht als een boer met kiespijn. En ik? Ik kan wel janken.
De toekomst is opeens heel dichtbij. Ik zie een vrouw met hoge roze sokken. Op de linkersok staat een kat afgebeeld, op de rechter zie ik een afbeelding van mijzelf. De rest van de kleding van de vrouw bestaat uit een vergeelde badjas en een nachtjapon met de tekst ‘you only live once, so do it now’. Uit de speakers van de radio knalt het liedje Girls just wanna have fun. Ze wiebelt met haar plastic heupen, maar niet op de maat van de muziek. Met haar rasp bewerkt ze de zak wortelen die ze de vorige dag in de aanbieding heeft gekocht. Die vrouw? Dat ben ik over dertig jaar. Ik rasp aanbiedingswortels voor mijn konijn.
Uit pure paniek maakt mijn huidige ik een bucketlist. Een parachutesprong, zwemmen met dolfijnen, het publiceren van mijn eigen boek. Het hebben van een eigen appartement, een inloopkast met spotlights en het maken van een verre reis. Waar naartoe? Naar een land ver, ver hier vandaan. Zonder konijnen. Want ik ben blij met mijn leven.
MICHELLE VAN DER MOLEN
is vierdejaars journalistiek
