Heb je iets gehoord over het moeilijkste deel van immigratie, de scheiding? Tot twee jaar geleden had ik het alleen in films gezien of van anderen gehoord. Ik ben Faheza en ik ben 22 jaar oud. Ik ben het middelste kind in een gezin van vijf: mijn zusje en mijn broer.
Maar voor mij was er nog een ander lid van mijn familie: mijn tante. Omdat ze er altijd voor mij was in de slechte momenten en de beste momenten. Ik heb haar elke week minimaal drie keer gezien. Onze huizen waren dichtbij elkaar.
Alles veranderde met onze emigratie naar Nederland. Nu heb ik mijn tante bijna twee jaar niet gezien. Soms als ik eens lekker eet, wil ik dat ze er is. Als er iets grappigs gebeurt, kijk ik rond om haar te vinden. Zodat we samen kunnen lachen. Maar ik kan haar niet vinden. Zij is een ander land en de afstand tussen Iran en Nederland is 8 uur met het vliegtuig.
Soms denk ik: “Als ik elke zomervakantie naar Iran ga, hoeveel keer kan ik haar dan zien tot het einde van mijn leven! Veertig keer of vijfendertig keer!” Ik vraag me af of wanneer ik in Nederland overlijd, zij naar mijn begrafenis kan komen. Voor mijn laatste verjaardag toen we in Iran waren, heeft zij een zwart-witte
portrettekening van mijn gezicht getekend.
Dat is nu het waardevolle cadeau dat aan de muur van mijn kamer hangt. Ik kan elke dag als ik wakker word naar dit souvenir kijken en denken dat zij hier is.
Soms moet je voor een beter leven, afscheid nemen van degenen van wie je houdt. De naam van mijn tante is Zahra en nu is zij 26 jaar oud. Ik hoop dat zij naar Nederland kan komen om haar studie voort te zetten en dat we samen kunnen lachen.
Er zijn 1 reacties op «Faheza: Zahra»