‘Vanavond. 10 uur. Wij. Terrasje pakken.’ Dit appje was de start van mijn studentenleven, een paar weken geleden. Natuurlijk zou het druk worden; het was immers de eerste dag dat de terrassen weer open waren, dat de stad weer open was. Maar dat boeide niet. We gingen genieten, want nu mag het eindelijk weer. ‘I’m in!’ appte ik terug.
Een paar uur later bleek de stad overspoeld door mensen die naar kroegen, cafés en clubs gingen. Ik werd helemaal enthousiast van het feit dat wij daar tussen liepen. Zoveel mensen om je heen, zoveel gezelligheid. Bij het eerste het beste terras ploften we neer: reserveren of aanmelden hoefde niet meer. QR-code was niet nodig, mondkapje evenmin. Vijf minuten later kwam de ober met ons drinken: ik kan met een gerust hart zeggen dat ik nog nooit zo heb genoten van een cocktail.
In de rij
Mensen kijken is misschien wel het leukste aan zitten op een terras. Dat kon makkelijk, want tegenover ons terras was een club waarvoor veel studenten in de rij stonden. Het geklaag over zere voeten, lang wachten en kou vlogen je om de oren. Gelukkig was er in de rij een ‘voorprogramma’, spontaan gecreëerd door wat dronken studenten. Ze hadden een prachtig geïmproviseerd koor. En dans-skills waar je mond van open valt. Het was hooguit een tikkeltje vals en het ging niet helemaal gelijk. Maar het lukte hen om een deel van het publiek mee te laten zingen. Iedereen genoot dat dit allemaal weer mocht.
‘Uit volle borst met 40.000 man blèren naar het podium’
Ik wil weer volop gaan genieten van de vrijheid. Vaker de stad in, even een drankje doen of naar een club. Gezelligheid opzoeken en zorgeloos rondspringen met muziek, wat wil een mens nog meer? Het allerleukste lijkt me om weer festivals te bezoeken. Eéntje in het bijzonder: het Bevrijdingsfestival. Het moment dat ik daar uit volle borst met veertigduizend man kan blèren naar het podium, is iets waar ik al heel lang naar uit kijk.
Dubbele lading
Dit jaar heeft het Bevrijdingsfestival vast een dubbele lading. Zijn we vrij van oorlog én vrij van corona? ‘Bevrijding’ betekent nu iets voor mij. Ik voel me bevrijd van het thuiszitten en het staren naar een laptop, van de sombere herfstwinter, mondkapjes en van het vrienden minder zien. Het was een periode van verloren gezelligheid, maar nu is het eindelijk tijd om te gaan leven en genieten.
Judith Kreuze is derdejaars student Social work
