Het uitzicht was prachtig. Ik was net verhuisd naar mijn allereerste kamer op de twintigste verdieping van een studentenflat en keek uit over de hele stad. De dozen waren nog ingepakt, de kast leeg.
Mijn ouders had ik beneden met een lege boedelbak zien wegrijden, tweehonderd kilometer terug naar huis. In de lift naar boven had ik de tijd opgenomen. Het duurde exact zeventig seconden.
Hoe zou het gaan? Ik was uitgeloot voor de studie die ik mijn leven lang had willen doen en begon aan optie twee.
Het samenleven met onbekende anderen was wennen. Mijn ene buurman vond dat ik een kinderachtige jas had, de ander draaide elke dag keihard Nirvana als hij om twee uur ’s middags wakker werd. Wat hij studeerde wist niemand, hijzelf denk ik ook niet.
Het eerste wat ik voor hen kookte was chili con carne. Dat had mijn moeder mij geleerd.
Eerste zoen
Zo begon het. Ik wist niet wat mij te wachten zou staan. Nieuwe vrienden die kwamen en gingen, een eerste lange zoen waar ik spijt van kreeg en alle studiekeuzes die mij voor een stage naar Nepal brachten.
De nieuwe, vreemde, wereld waar ik in terecht kwam toen mijn vader plotseling overleed. En dat ik daarna een hele andere studie ging doen: ik had het niet kunnen bedenken toen ik op die ene dag in augustus vanuit mijn nieuwe kamer naar buiten keek.
Beginnen met studeren heeft iets heel opens. Door alles wat kan en wat niet meer moet. En alles waar je zelf verantwoordelijk voor bent.
Tegelijk vond ik het ook wel beangstigend. Want wat zal er gebeuren en wat wordt er nu van mij allemaal verwacht?
Ik ontdekte wat ik zelf wilde door maar wat te doen. En dan achteraf te bedenken wat ik een volgende keer niet of juist wel zou gaan doen.
Een vriendin vertelde dat ze bang was dat ze heel erg zou veranderen. En dat gebeurde ook, dat zagen we allemaal.
Puzzel
Het was een puzzel soms, maar ik had het niet willen missen. Terugkijkend had ik wat meer vertrouwen in mezelf willen hebben. En ook in anderen. Om meer dingen waar ik mee bezig was te bespreken.
Want mijn buren op de gang waren net zo aan het puzzelen als ik, net als de docenten van mijn opleiding, zo ontdekte ik later.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
