Als je bij het zien van deze titel geneigd bent om mijn column niet te lezen, dan daag ik jou juist uit om door te lezen. Want de hamvraag gaat over jou: is de weg van de minste weerstand altijd de beste, of is een weg met wat meer weerstand soms juist goed?
We zijn alweer een paar weken bezig op Windesheim en ik zie nogal wat mensen die zonder blikken of blozen kiezen voor de weg van de minste weerstand. Laat me je een paar, misschien ook voor jou herkenbare voorbeelden geven.
Open mond
Na een bijeenkomst in gebouw T, op de vijfde verdieping, sta ik met open mond te kijken naar drie flinke kerels die staan te wachten op de lift. “Serieus? Gaan jullie met de lift naar beneden?” vraag ik. “Ja, lekker makkelijk,” is hun antwoord. Nou, top!
Dan kom ik bij het gerenoveerde voorplein voor de SPAR. Een schitterende upgrade van onze leef- en leeromgeving. Maar wat zie ik al vanaf dag één? Juist, troep op de grond, terwijl de prullenbak letterlijk op een paar meter afstand staat. Zijn die paar stappen nou écht te veel gevraagd?
Mijn laatste voorbeeld. Dag in, dag uit zie ik mensen die vanaf het station naar de campus lopen een shortcut nemen over de rijbaan van de weg (zoals te zien is op de foto). Kennelijk is gewoon het trottoir volgen (achter de hekjes voor je eigen veiligheid) te veel moeite. Ik denk dan als je nou gewoon iets eerder vertrekt, hoef je het weggedeelte voor auto’s en fietsen niet te versperren.
Gevolgen
We maken constant keuzes die niet alleen invloed hebben op onze eigen leefomgeving, maar ook op die van anderen. Gemakzuchtig gedrag van de een heeft gevolgen voor de ander.
Bij die jongens met de lift vraag ik me af hoe het zit met hun conditie. Als het vermijden van fysieke inspanning hun standaard manier van leven is, heb ik slecht nieuws voor hen: over niet al te veel jaren staan hen veel klachten en doktersbezoeken te wachten.
Ons mooie voorplein? Dat blijft alleen mooi als we allemaal extra moeite doen om afval in de prullenbak te gooien. Come on, het is geen raketwetenschap en ik neem aan dat het ook niet jouw bedoeling is dat de huismeesters alles gaan opruimen.
Gecorrigeerd
En die shortcut langs de weg naar de campus? Lekker snel, maar totaal onnodig als je gewoon op tijd van huis gaat en even normaal doet, net als de rest van ons. Veilig en fijn voor ons allemaal. En misschien nog belangrijker, je hoeft niet gecorrigeerd te worden door de (duur) ingehuurde verkeersregelaars.
Door altijd maar te kiezen voor wat het minste moeite kost, snij je niet alleen jezelf in de vingers, maar ook anderen. Dus mijn simpele boodschap: kies wat vaker voor de weg van de (meeste) weerstand. Je wordt er fitter van, je omgeving blijft mooier, en oh ja, het verkeer stroomt ook nog eens een stuk soepeler door. Win-win, toch?
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de Calo
Goedemorgen Cor,
Ik voel me aangesproken op het zinnetje:
“Ik denk dan als je nou gewoon iets eerder vertrekt, hoef je het weggedeelte voor auto’s en fietsen niet te versperren.”
Voor mij (iemand die niet direct in de buurt woont) Is de auto het meest effectieve vervoersmiddel (+/- 42 min), maar Windesheim vergoed netto vrijwel nihil aan autokilometervergoeding. Dus ik probeer 2x per week de trein te pakken. Dit voelt voor mij als een hele onderneming/avontuur. Eerst de fiets, dan wachten op het station, dan de trein in (die vervolgens 7x stopt), dan bij aankomst, wachten in de trein (trein is meestal zeer vol), vervolgens in een slaktempo met 10.000+ studenten (zo voelt het) richting de Campus lopen. Ofwel reistijd van +/- 90 min (zonder de tijd die ik nutteloos te vroeg op werk ben, mee te rekenen).
Auto of trein in beide gevallen vertrek ik voor 7 uur vanaf mijn huis.
Dit heb ik er voor over om iets bij te dragen aan de duurzame woon-werkverkeersmissie van Windesheim.
Echter het grootste probleem is: Dat de trein compleet onbetrouwbaar is.
+/- 50% van de keren dat ik met de trein ga, is de trein te laat of rijdt niet. En dan moet ik eerlijk zeggen, dat ik wel eens een shortcut genomen heb (dus het verkeerde voorbeeld heb gegeven naar studenten), omdat ik mijn ochtendcolleges graag wel op tijd wil beginnen.
Maar ik zou proberen een trein te pakken om 6:23 😉
Wellicht is het een handige oplossing om 50% van alle opleidingen standaard om 10:30 te laten beginnen. En de rest om 9:30. Dat scheelt zo’n hoge piek in studenten op hetzelfde moment in de ochtend. (Dan kunnen we de kosten van de verkeerbegeleiders besparen en is de normale route gewoon prima te bewandelen) 😃
Dag Dennis, mijn column maakt veel los bij de lezers. Dat is heel fijn want daar is een column vaak ook voor bedoeld. Wat prikkelend en nadenken, meedenken over een onderwerp. Ik snap natuurlijk ook wel dat er grenzen zijn aan het op tijd vertrekken en dat de keuzes die men maakt onder druk staat. Je oplossing om te starten met getrapte tijden heb ik ook al ergens anders geschreven als antwoord. Maar dan moeten we ook accepteren dat zowel medewerkers als studenten dan ook later klaar zijn. Bijvoorbeeld om 18.30 uur.
Dus al met al geeft mijn column genoeg te denken en gaan we zien of iemand er ook nog een actie op gaat zetten.