Ik loop over de campus en kijk naar de mensen om me heen: een student die rustig slagroom oplepelt uit zijn beker koffie. Anderen zitten in de kantine en praten over een studieproject. Verderop zie ik iemand met een Windesheim hoodie die op zijn telefoon kijkt terwijl vlak voor hem een huismeester een kar vol dozen voor zich uit duwt.
De een is drukdoende met haar studie en of het gaat lukken om dit jaar af te studeren. Een ander is vooral bezig met zichzelf: hoe hij het volhoudt en of de paniekaanvallen een paar dagen weg zullen blijven. Er lopen hier perfectionisten rond en mensen die alles wel best vinden. Mensen vol levenslust en anderen die zich afvragen waar ze het allemaal voor doen.
Wonder
‘Het schiet door je heen, je had evengoed niet kunnen bestaan’. Deze zin uit het dagboek van de denker Dag Hammarskjöld komt bij mij boven. Hij zegt iets als: we zijn veel bezig met wie we zijn, wat we willen, wat we moeten van anderen of onszelf. Maar veel minder met dat we zijn. Eigenlijk is dat een wonder op zich. Dat we zijn. Jij en ik, en al die anderen. Mensen waar we langslopen, die we heel even met een half oog zien en de anderen waar we van houden of veel mee omgaan.
Alle mensen die ik zie: we bewegen door dezelfde ruimte. We studeren of werken hier samen. Soms zien we elkaar alleen in het voorbijgaan. Soms kennen we elkaar. Hoe goed eigenlijk? Wat weten we van wat er van binnen in die ander omgaat? Aan hoop, aan verlangen? We hebben verwachtingen en soms komen die uit, soms ook niet. Maar zij, wij, jij en ik, al die mensen hadden evengoed niet kunnen bestaan.
Lachen
Terug op mijn kamer moet ik denken aan een student die mij eens groette toen ik in gedachten door de gang liep. Ze maakte een opmerking waar we toen samen hard om moesten lachen. Het is al jaren geleden en daarna hebben we elkaar nooit meer gesproken. Hoe zou het met haar zijn?
Dat wij er zijn is een wonder op zich.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
