Martin Jans: Gewoon naar elkaar luisteren

We zaten in Het Vliegende Paard. Buiten regende het, de herfst was begonnen. In de ruimte naast ons begon een band met spelen en door de muren heen hoorden we iemand lachen. Bij ons stond de muziek zacht. Wij hadden het over de dood: een bijeenkomst in de serie ‘Waar Je Het Normaal Niet Over Hebt’. Toen ik die middag aan iemand vertelde wat we zouden gaan doen zei ze: ’Had je niet een minder triest onderwerp kunnen bedenken?’.

En toch. De dood houdt veel studenten bezig. Omdat iemand van wie ze houden is overleden en anderen er niet naar durven vragen. Of omdat ze er bang voor zijn en niet goed weten wat ze kunnen doen als een ander dat meemaakt. Soms ook omdat ze allerlei gedachten over hun eigen dood hebben. Of wat meer op afstand, als een filosofisch thema. Je ziet het niet aan de buitenkant als je door de kantine loopt, maar het gaat door heel wat hoofden heen.

Wie ons aan die tafel in Het Vliegende Paard had gezien zag trouwens geen trieste mensen. We luisterden, we verwonderden ons, we moesten ook lachen. Mede-mensen van elkaar, elk met eigen ervaringen en gedachten rondom de dood. Gewoon mensen als jij. De een vertelde over hoe zij omging met verdriet van anderen. Een ander over haar eigen gedachten aan de dood toen ze jonger was en weer iemand over de impact van de dood van zijn vader.

Ieder kreeg de tijd. Tijd om te vertellen, tijd om wat te vragen. Geen tips, geen oplossingen, gewoon naar elkaar luisteren. We deelden het leven en iets van onszelf. Het bleek: we hadden heel erg over het leven gepraat. Over wat echt belangrijk is, wat we hoopten en wie ons dierbaar was. We sloten af met een goed glas bier. Triest was het niet geweest, wel intens.

Later, als ik naar huis ga, voel ik me heel erg verbonden. Niet alleen met degenen aan de tafel in Het Vliegende Paard, maar ook met de onbekenden om mij heen op het perron en in de trein. Zonder iets tegen elkaar te zeggen delen ook wij het leven.

Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle