In het buurtcentrum van Almere Parkwijk komt op zaterdagochtend de bedrijvigheid langzaam op gang. Wijkwerkers en vrijwilligers verslepen een enorme hoeveelheid tafeltjes de kleine zaal in aan de hand van een ingenieus genummerd schema.
Wij, de deeltijdopleiding Social Work, zijn gevraagd door Welzijnsinstelling De Schoor om deel te nemen aan de Vrouwendag 2017. Deze dag staat in het teken van economische zelfstandigheid – en is dat, mailde de welzijnswerker, niet één van de belangrijkste doelen van onderwijs? We zeiden ‘ja’ en ‘zeker’ en negeerden onze communicatiemedewerker die op de achtergrond haar hoofd schudde (niet echt onze targetgroup), maar ach, je bent sociaal werker of je bent het niet.
Wij krijgen tafel nummer 13 toegewezen. Mijn collega en ik hebben een kleine worsteling met de banier van ‘Social Work’ die achter onze tafel mensen onze kant op moet lokken. Onze ‘stand’ is iets kleiner dan verwacht, en de uitbundige bloemen en chocolade eitjes die ik heb meegenomen vullen eigenlijk de gehele tafel – tja, waar laten we de folders??
En zo staan we ingeklemd tussen ratelende Latijns-Amerikaanse kettingverkoopsters die vrouwen steunen in Ecuador, een bugetcoach met haar eigen schuldsaneringsprogramma en een mevrouw met slechts visitekaartjes op haar tafel, die vrouwen steunt bij het opzetten van hun eigen bedrijf.
Gedurende de ochtend komen vrouwen in alle soorten en maten langs onze tafels. Soms voor onze pennen, soms omdat ze altijd al sociaal werker wilden worden, soms omdat ze best bij ons zouden willen werken – er zijn heel wat ervaringsdeskundigen in de zaal.
We komen tot de ontdekking dat onze communicatiemedewerker natuurlijk gelijk had. Wat de meeste vrouwen vragen is hoeveel deze opleiding dan kost. Ze schrikken zichtbaar van het bedrag, en al helemaal van vier jaar studeren. Economische zelfstandigheid verwerven door een opleiding te volgen is, zo blijkt, weggelegd voor degenen die al enigszins economisch zelfstandig zijn. Een pijnlijke constatering.
Gelukkig neemt een aantal vrouwen de folder toch mee. Voor de buurvrouw. Of voor hun dochter. Wie weet lukt het hen wel.
Paulien van den Burg
is docent pedagogiek in Almere
