Paulien van den Burg : ‘Thuiskomen’

Op een druilerige zaterdagochtend sta ik met vier studenten van Windesheim Flevoland voor de grijze voordeur van meneer E. Wij komen vrijwillig zijn wens vervullen voor de Nationale Ouderendag: zijn tuin opknappen.

Even later sta ik met een grote snoeischaar in mijn hand in de achtertuin een reusachtige conifeer te bedwingen. Naast mij06-Paulien van den Burg ‘Thuiskomen’-win 09-19 januari 2017 staat Wahid, één van mijn studenten, met een elektrische schaar te wankelen op een trapje om de toppen uit de bomen te zagen. In de voortuin staan nog twee ijverige studenten – zij schoffelen de grond alsof het niets is. De regen miezert zachtjes op onze hoofden.

Tussen het snoeien door vertelt Wahid mij zijn vluchtverhaal. Hij is op zijn tiende met zijn familie vanuit Iran naar Nederland komen lopen. Ik herhaal: komen lopen. Wekenlang is hij met zijn familie, in steeds wisselende groepen, via Turkije en Roemenië naar Nederland gewandeld.

Meneer E. luistert zwijgzaam op de achtergrond mee. We nemen al werkend de heg van de buurman ook nog even mee. De details van de reis schokken ons beiden. Ik word er stil van.

Als we tijdens een pauze thee drinken op de hoekbank van meneer E. vertelt hij ons schuchter over zijn jeugd in Amsterdam. Hoe hij in de hongerwinter is geboren en hij na de oorlog met zijn familie in een armoedige flat werd geplaatst. Hoe het sanitair daar regelmatig overliep en hoe hij iedere avond als kind dikke wandluizen over het afgebladerde behang zag kruipen vanuit zijn bed. Mijn studenten griezelen mee, al griezelen we ook een beetje van de waterkoker in de keuken van meneer E. die geen deksel heeft en ieder moment kortsluiting kan opleveren.

Bij thuiskomst kijk ik door het keukenraam naar binnen. Mijn zonen spelen aan tafel een spel – de oudste twaalf, de jongste bijna tien. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om te leven in een huis met wandluizen of mijn huis te verlaten om duizenden kilometers met hen aan mijn zijde naar een veilig heenkomen te lopen. En ik ben dankbaar dat ik het mij slechts hoef voor te stellen.

Paulien van den Burg
is docent pedagogiek in Almere

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *