Je studentenleven combineren met school kan best lastig zijn. Daar weet studente Josien Feitsma alles van. Deze week vertelt ze over jeugdherinnering.
De feestelijke dag waarop de goedheiligman voet aan wal zet, kende ik vroeger uit mijn hoofd. Net als veel andere kinderen in Nederland zat ik aan de televisie gekluisterd voor het Sinterklaasjournaal gepresenteerd door Dieuwertje Blok. Nu ik ouder ben, hecht ik minder waarde aan deze dag. Al meerdere jaren op rij kom ik zelfs per ongeluk in de Sinterklaasintocht terecht. Het evenement wordt altijd met gigantische banners in de stad aangekondigd en toch loop ik daar langs zonder de datum te onthouden. Zo word ik dan op een dag volledig verrast door joelende kinderen, hun even enthousiaste ouders en vliegende pepernoten.
Twee jaar geleden had ik midden op de Grote markt, in het centrum van Zwolle, met een vriendin afgesproken. Zij was niet bekend in de stad en de engel op het plein leek me een perfect meetingpoint. Geen enkel vermoeden had ik, dat de Sinterklaasoptocht precies op hetzelfde tijdstip was gepland en onze strategie zou tegenwerken. De weg was afgezet en het zag er zwart van de mensen. –Ja toen kon dat nog letterlijk en figuurlijk-. Mijn vriendin bevond zich aan de andere kant van de markt en was nogal wat lastiger te vinden dan de Sint.
Vorig jaar was een aparte versie van de feestelijke dag. Ik werd wakker met het nieuws over de aanslagen in Parijs en besloot nuttige klusjes te gaan doen om mijn zinnen te verzetten. Mijn fietssleutel was kort daarvoor afgebroken en ik besloot die ochtend mijn fiets naar de fietsenmaker te slepen. Mijn fiets was zwaarder dan verwacht en mijn eigen krachten had ik al helemaal onderschat. Uitgeput van het tillen kwam ik wederom in de grote, zingende mensenmassa terecht.
Maar dit jaar ging het anders. Sinds kort werk ik in een speelgoedwinkel. Hierdoor zag ik de sinterklaasvreugde al sinds oktober aankomen. In plaats van dat ik per ongeluk op de massa feestende kinderen stuitte, zochten ze mij op. Als inpakpiet had ik ze om me heen hangen en keken ze naar me op bij de kassa. Ik had het er maar druk mee. Toch brachten al die kindertjes, ondanks dat ze van papa en mama geduldig moesten wachten op 5 december, veel plezier met zich mee. Ze waren blij met iedere pepernoot die ze kregen.
Stiekem voelde deze inpakpiet zich weer net als vroeger, toen ze zelf de intocht op de televisie zat te kijken. En zou ze graag nog een keertje haar schoentje zetten.
Josien Feitsma is vierdejaars journalistiek.
