Vrijdag 30 september heb ik een parkeerboete gekregen en met mij waarschijnlijk nogal wat anderen. Het was de tweede keer die week dat ik in een lange rij wachtenden voor de parkeerplaats terecht kwam. Deze rij was beduidend langer dan die van een paar dagen daarvoor; ik had minder tijd voordat mijn college zou beginnen en toen heb ik het 
dus gewoon gedaan. Ik heb mijn autootje buiten de aangewezen parkeerplaatsen neergezet. Met het idee dat ik het later die dag zou kunnen verplaatsen, maar eerst dan toch maar dat college zou gaan geven.
Oke, ik weet het wel: regels zijn regels en je mag nu eenmaal niet overal parkeren. Dus niet zeuren, gewoon betalen en de volgende keer die fout niet nogmaals maken. En zo zal het gebeuren. Maar ik stel wel de vraag of dat een wenselijker situatie op gaat leveren. Het argument om parkeerboetes te vermijden door met de trein te gaan ging namelijk niet op: het was die dag enkele uren chaos op het spoor rond Zwolle en die chaos was juist de oorzaak van die propvolle parkeerplaatsen bij Windesheim. Met de trein was ik ook niet op tijd geweest.
De auto direct na college snel verplaatsen naar een legale parkeerplaats had die dag ook niet geholpen; ik heb de boete relatief snel na het parkeren gekregen, zo viel op het bonnetje te lezen. De politie leek het ijzer te smeden toen het heet was… De situatie van die bewuste vrijdag was een klassieke ‘Catch 22’: ik wilde het correcte doen, maar dat kon op dat moment alleen door iets anders incorrect uit te voeren. En dat ging dus mis. De keuze die ik daarin gemaakt heb is niemand anders aan te rekenen dan mijzelf.
En toch, wie heeft hier nu iets aan gehad? Er iets van geleerd? Welke rechtvaardigheid schuilt er nu precies in dat rechtmatig uitgeschreven bonnetje?
Monique Ratheiser
is docent bij journalistiek en bewegen & educatie
Misschien eerder van huis gaan…?