Cor Niks: ‘Afscheid nemen’

Studenten en collega’s kijken in juni al reikhalzend uit naar de zomervakantie. Maar voor het zover is ligt er nog een drukke periode voor ons. En daarna nemen we van sommige mensen (gedwongen) afscheid en dat doet pijn. Afscheid van studenten die Windesheim verlaten, maar dit keer ook afscheid van Windesheim-collega’s.

Afscheid nemen van studenten is een jaarlijks ritueel. Vaak gebeurt het in de les, tijdens een assessment of bij de diploma-uitreiking. Ik herinner me mijn eerste diplomering nog goed: studenten die ik vier jaar lang had begeleid, moest ik loslaten. Dat viel me zwaarder dan verwacht. Als docent van praktijkvakken met veel persoonlijk contact krijg je een band: je leert studenten omgaan met ongemakkelijke situaties, empathie ontwikkelen en buiten hun comfortzone treden. Die band is niet met alle studenten even sterk, maar soms diep en blijvend.

Als ervaren therapeut dacht ik te weten wat afscheid nemen betekende. Maar ook ik moest vaak een traantje laten, ondanks dat mijn studenten helemaal klaar waren voor de volgende stap. Nu, 23 jaar later, gaat het afscheid nemen me makkelijker af. Natuurlijk zijn er nog steeds studenten waarbij het even slikken is, maar over het algemeen is het goed om hen los te laten en ze later weer terug te zien in het werkveld.

Zwaarder

Dit jaar voelt het afscheid anders en zwaarder. We nemen niet alleen afscheid van studenten, maar ook van collega’s. Door forse bezuinigingen zijn we geconfronteerd met een eerste ronde aan personele gevolgen. Collega’s met tijdelijke contracten zullen vertrekken, en collega’s met opgepluste uren gaan terug naar hun oorspronkelijke aanstelling.

Het is geen gemakkelijke tijd. Ik zie de pijn bij collega’s die na de zomer niet meer terugkeren. Ik hoor hun verhalen over de impact van baanverlies. En ik voel met hen mee. Rationeel begrijp ik het: bij financiële krapte verdwijnt als eerste de flexibele schil. Dat is juridisch en organisatorisch logisch. Medewerkers met een vast contract hebben recht op continuïteit. Zo werkt het, en zo hoort het ook.
Maar dat neemt de pijn niet weg, niet voor de collega’s die moeten vertrekken maar ook niet voor ons als collega’s die wel door mogen gaan. Het is voelbaar. En het zal straks tastbaar zijn.

Ook dit studiejaar zal er weer een traantje vloeien. Niet alleen vanwege een feestelijke diplomering, maar omdat er collega’s zijn die noodgedwongen op zoek moeten naar een nieuwe uitdaging. We gaan hen missen, niet alleen als collega’s, maar ook als mensen met unieke kwaliteiten en bijdragen.

Lucht

Laten we hopen dat de zomervakantie ons wat lucht brengt. Dat mooi weer, ontspanning en nieuwe ervaringen ons helpen om op te laden. En dat we elkaar na de zomer weer vinden met nieuwe energie, met hernieuwde verbondenheid en met het gezamenlijke doel om Windesheim te blijven ervaren als: “Samen doen we het,  in mooie én in moeilijke tijden.”

We zullen als team samen de schouders onder het onderwijs moeten zetten om onze studenten zo goed mogelijk te blijven begeleiden. Dat kan niet op dezelfde manier als voorheen, want wie vertrekt laat een leegte achter. Maar wel met dezelfde toewijding en inzet. We doen wat we kunnen, met wie we zijn en wat we hebben.

Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de Calo