Hij keek mij wat vragend aan. Om uit te rusten was hij op een van de twee brede banken gaan zitten die we op het bevrijdingsfestival hadden neergezet. Het was hem ontgaan dat dit geen gewone hangbanken waren maar onderdeel van onze pop-up ‘Tijd voor een goed gesprek’ op het Wereldpaviljoen. ‘Draai maar aan het rad, dan gaan we in gesprek’, zei ik hem. Hij trok zijn wenkbrauwen op, twijfelde even, maar stond op en draaide aan het grote rad met daarop levensthema’s. ‘Liefde’, zei hij toen hij terugkwam.
Relaties
We raakten in gesprek. Over eerdere relaties en wat hij daarin geleerd had over die ander, maar vooral over zichzelf. Over waarom hij, mid-twintiger, nu geen relatie had. Hij vroeg zich af of hij van zichzelf hield. ‘En hoe werkt dat voor jou?’, vroeg hij met oprechte belangstelling. Terwijl hij zijn glas leegdronk vertelde ik over mijn relatie. En hoe dat begonnen was. Toen ik vertelde wat daarin minder vanzelf gaat kwam een groepje van zijn kameraden langs. Ze waren jolig. ‘Nee, even niet’ zei hij, en stuurde ze weg. ‘Ik praat hier nooit over’, vertrouwde hij mij toe. Op de achtergrond hoorden we dat Son Mieux met hun optreden begonnen waren.
Nee, niemand van de voorbijgangers op het Bevrijdingsfestival was van plan geweest met een van de studenten of mij in gesprek te gaan over jaloezie, liefde, dood, angst of vrijheid. En toch ging het de hele middag door: gesprekken met kinderen, tieners, studenten en ouderen. Een van de deelnemers zei: ‘iedereen wil gehoord worden en het is fijn als iemand daarnaar luistert en met je in gesprek gaat’.
Bubbel
Onderweg naar huis mijmerde ik nog wat na. We appen en mailen een heleboel, maar wat delen we met elkaar over wat er echt toe doet? En met vreemden? Met wie niet in onze bubbel zit? Soms denk je te weten wat die ander denkt of gelooft of doet. Of heb je het idee dat je de enige bent die denkt zoals die denkt. Op het bevrijdingsfestival bleek heel eenvoudig te zijn om dat te doorbreken. Een paar banken, een rad met levensthema’s en een bordje ‘tijd voor een goed gesprek’ was genoeg.
Vlak voordat ik wegging was mijn gesprekspartner over de liefde trouwens nog een keer teruggekomen. Hij liep even langs, groette en ging weer weg. We zien elkaar waarschijnlijk nooit weer. Maar deelden ons leven, heel even. Dat verbindt.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
