45 euro voor een retourtje Amsterdam vanaf Zwolle, het klinkt bijna dystopisch. Al jaren reis ik met mijn gratis studenten-OV, en al jaren sta ik niet meer stil bij de prijs van een treinkaartje.
Het is één van die privileges die je voor lief neemt als student. Tel daar tien procent korting bij de kapper, goedkopere bioscoopkaartjes op maandag en een extra vijf euro korting bij de Urban Outfitters bij op, en je hebt bijna weer het geld terug dat je kwijt bent aan één bezoekje aan de supermarkt.
Mooiste tijd
Student zijn komt met talloze voordelen: nieuwe vriendschappen waar je jaren op teert, lange avonden en korte nachten, samenhorigheid bij behaalde tentamens, of juist bij de herkansing. “De studententijd is de mooiste tijd van je leven,” zeggen mensen dan. Nu ben ik optimist genoeg om te denken dat het later nóg leuker wordt, maar eerlijk: ze hebben een punt.
Tot je iemand extern moet bellen voor een studieopdracht. Dan blijken ze opeens niet zo gek op studenten.
Ik studeer journalistiek, bellen met mensen is mijn opleiding, ik dacht dat dit appeltje-eitje zou zijn. Tijdens mijn stage had ik één belletje nodig om een bron te regelen.Terug op school dacht ik datzelfde te doen.
Vier telefoontjes, twintig mails en twee mentale breakdowns later had ik… nog steeds niks. Blijkbaar is niemand bereikbaar voor een student.
Misschien zijn mijn onderwerpen te groot, te ambitieus? Maar hé, ambitie zou toch beloond moeten worden?
Rauw
Ik zit inmiddels al een paar jaar op de opleiding, dus ik snap niet goed waarom het me nu zo rauw op mijn dak valt. Tot ik er met vrienden over sprak, allemaal andere studies, zelfde frustratie. Of het nu gaat om stages, bedrijven of gastsprekers: zodra je ‘student’ zegt, lijken mensen spontaan te verdwijnen.
Onder het genot van een pizza en wijntje kunnen we er om lachen. En als dat niet de dualiteit is van student zijn, weet ik het ook niet.
Indy Roozendal is student Journalistiek
