We gaan van start met een nieuw collegejaar en nemen afscheid van onze vakantie en alles wat daarbij hoort. Geen rustige ochtenden meer waarop je zelf bepaalt wanneer je opstaat, maar weer vroeg uit de veren om op tijd in de les of het overleg te zijn.
De vrijheid van het eigen ritme maakt plaats voor roosters, vergaderingen en deadlines. Natuurlijk, de zon die ons deze zomer vaak gezind was, schijnt nog steeds. Alleen brengen wij de meeste uren van de dag weer binnen door in de gebouwen van Windesheim. Gelukkig geven de koffiepauzes in het zonnetje soms nog even dat vakantiegevoel.
Toch komt de drukte van het nieuwe collegejaar al snel dichterbij. Eerst nog rustig opstarten, maar na enkele weken komen de tentamens, opdrachten en assessments eraan. Het zorgeloos lummelen, dat in de vakantie zo heerlijk en onschuldig voelde, kan dan ineens veranderen in achterstanden of zelfs onvoldoendes.
Terwijl we eigenlijk weten dat nietsdoen, even lanterfanten, je vervelen, gewoon ademhalen óók goed en belangrijk is. Maar zodra het collegejaar weer draait, is daar meestal minder ruimte voor. Hoe goed we ons best ook doen om het vast te houden.
Deadlines
Voor mij persoonlijk zit het afscheid vooral in het loslaten van mijn eigen tempo. In de vakantie kon ik mijn dagen invullen zoals ik wilde: een stuk fietsen zonder een stem in mijn hoofd die lijstjes opzegt van wat er allemaal nog moet. Geen druk van deadlines of afspraken, maar gewoon leven in het moment. Die ruimte verdwijnt grotendeels zodra het ritme van het jaar zich weer aandient.
En toch overheerst ook een ander gevoel: blijdschap. Het is fijn om collega’s weer te ontmoeten, om onze nieuwe studenten welkom te heten en samen met hen aan de slag te gaan. Het geeft energie om kennis en ervaring te delen, om nieuwe projecten te starten en te bouwen aan de toekomst van mijn vak.
Misschien wel het meest waardevol vind ik het idee dat we samen met al onze opleidingen binnen onze hogeschool, daadwerkelijk een verschil in onze maatschappij kunnen maken. Of dat nu gebeurt doordat we studenten opleiden die mensen meer levensgeluk brengen in de zorg, of omdat studenten vanuit de juridische opleidingen kwetsbaren tijdens hun stage ondersteunen met advies, of dat technische studenten innovatieve oplossingen bedenken, zoals de tilmachine die vorig jaar werd ontwikkeld, het zijn stuk voor stuk bijdragen die ertoe doen. Ze laten zien dat onderwijs meer is dan cijfers en roosters: het is een manier om samen onze wereld een stukje beter te maken.
Groter
Zo voelt het afscheid van de vakantie minder zwaar. Want als we samen bijdragen, ontstaat er iets dat groter is dan ons eigen lummelen. En dat maakt de overgang van vrijheid naar verplichtingen gemakkelijker.
Ik wens ons allemaal een mooi, inspirerend en leerzaam collegejaar toe. En laten we vooral niet vergeten: de volgende vakantie komt er ook weer aan. 😉
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de Calo
